Gaza is part of us

⇒ Este Blog Post está escrito en alemán 🇩🇪, inglés 🇬🇧, polaco 🇵🇱 y español 🇪🇸 — no tienes que traducirlo.
Solo desliza hacia abajo hasta encontrar tu idioma.

⇒ Ten Blog Post jest napisany po niemiecku 🇩🇪, angielsku 🇬🇧, polsku 🇵🇱 i hiszpańsku 🇪🇸 — nie musisz go tłumaczyć. Po prostu przewiń w dół, aż znajdziesz swój język.

⇒ Dieser Blog Post ist auf Deutsch 🇩🇪, Englisch 🇬🇧, Polnisch 🇵🇱 und Spanisch 🇪🇸 geschrieben – du musst ihn nicht übersetzen. Scroll einfach nach unten, bis du deine Sprache findest.

⇒ This Blog Post is written in German 🇩🇪, English 🇬🇧, Polish 🇵🇱, and Spanish 🇪🇸 — so you don’t have to translate it. Just scroll down until you find your language.

⸻

🇪🇸 Español

Esta no es un escrito fácil. Pero ya no quiero seguir en silencio.

Llevo mucho tiempo sintiendo esto.
He estado sentada con mis preguntas, con mi tristeza, con la impotencia.
Y sé que no soy la única…?

No soy política. No soy historiadora. No estoy allí, viviendo el horror en Gaza o en Israel.
Soy “solo” un ser humano — una mujer que camina esta Tierra, que escucha, que siente. Una madre. Una terapeuta. Una nómada entre desiertos, templos y lugares sagrados de memoria. Y sé, en lo más profundo de mí, que algo no está bien.

Esta publicación no es cómoda.
No para mí al escribirla, y quizás tampoco para ti al leerla.

Pero el silencio ya no es una opción.
Porque el silencio, frente al sufrimiento humano, se vuelve complicidad.

Lo que está ocurriendo en Gaza no es solo una guerra.

Es hambre.
Es desplazamiento masivo.
Es la destrucción de hogares, de sueños, de infancias.
Es una de las prisiones a cielo abierto más grandes del mundo, bombardeada una y otra vez mientras el mundo observa y dice: “Es complicado.”

Sí. Es complicado. Pero el sufrimiento humano no lo es.
Ningún niño debería crecer bajo bombas. Ninguna madre debería rogar por agua.
Ningún pueblo debería escuchar: “Te vamos a bombardear, y luego te vas. Quizás a una tienda de campaña. Quizás a otro país. Quizás a ninguna parte.”

Y eso es exactamente lo que muchas familias palestinas están viviendo ahora mismo.

¿Y Hamas?

Esa es la pregunta que muchos hacen.
Voy a ser clara: No apoyo el terrorismo. No apoyo la violencia. Venga de donde venga. Ni de Hamas. Ni de nadie. Ni de ningún gobierno.

Pero la violencia no surge de la nada.
Hamas nació en 1987, mucho después de que Israel ya hubiese ocupado la mayor parte de Palestina. Surgió de la desesperación, del dolor, de los caminos pacíficos que fracasaron. ¿Eso lo justifica? No. Pero si queremos entender lo que ocurre, no podemos contar la historia solo desde donde nos conviene.

Y ahora veo algo aún más alarmante…

Hay voces poderosas — en la política, en los medios, en Washington y Tel Aviv — que no solo quieren destruir a Hamas, sino también vaciar Gaza.

Quitarles la tierra. Otra vez.

Como en 1948. Como en 1967.
Cuando familias enteras fueron expulsadas, dejando sus llaves colgadas en la puerta. Cuando generaciones se convirtieron en refugiadas de la noche a la mañana. (conozco Palestinos que por eso ahora viven en Jordania y NO pueden ENTRAR A ISRAEL donde vivian hace años…)

Y me pregunto:
¿Aceptarías eso para tu familia? ¿Para tus hijos?
¿Aceptarías que alguien dijera:
“Vamos a destruir tu casa. Luego te mudas. Quizás te damos un pasaporte. Nosotros decidimos si comes. Si sales. Si hablas…”

Yo nací en Polonia — vivi tiempos de comunismo.

Sé lo que es cuando la libertad está racionada.
Cuando tienes una tarjeta con la que te dan 100 gramos de mantequilla, 100 gramos de carne…. — si es que queda algo en la tienda.
Cuando haces cola por horas con la esperanza de conseguir lo poco que hay.
Cuando decir la verdad puede meterte en problemas.

Por eso lo que pasa ahora me duele tanto. Porque lo reconozco en algún lugar dentro de mí.

Y también siento — como alguien que ha caminado por Qumrán, que se siente conectada con los Esenios, que ha estado en Israel, Palestina, Jordania y Egipto — que esto no es solo político. Es espiritual.

Es una prueba para nuestra humanidad.

No juzgo a los israelíes.

No juzgo a los palestinos.
No acuso a los estadounidenses.

Pero sí sostengo un espejo.
Porque hay una gran diferencia entre ser judío y ser sionista.
Entre defenderse y destruir.
Entre luchar contra Hamas y castigar a toda una población.
Entre seguridad y ocupación.
Entre trauma y venganza.

Y creo que el mundo — muchos gobiernos, muchas personas — no quieren VER esa diferencia.

No hablo para culpar.

Hablo para DESPERTAR.

Para decir: hay que hacernos preguntas incómodas.
Hay que dejar espacio para el dolor — en ambos lados.
Hay que dejar de callar — no con odio, sino con verdad.

Porque cuando suficientes voces se levantan, el cambio es posible.

Y yo creo en eso.

Creo en nuestra capacidad de despertar. De mirarnos.
De dejar de elegir bandos, y empezar a elegir justicia.

Para todos.

A todos los que sufren, a los que fueron olvidados, a los que lloran en silencio.

No tengo todas las respuestas.
Pero no voy a seguir fingiendo que esto no está ocurriendo.
Y no voy a seguir en silencio.

Porque nuestra VOZ es el principio de la LIBERTAD.
Y yo sí creo que podemos hacerlo mejor.
Como seres humanos.
Como planeta.
Como Uno.

🤍

🇵🇱 Polski

To nie będzie łatwy post. Ale nie chcę już dłużej milczeć.

Noszę to wszystko w sobie od długiego czasu.
Siedzę z tymi pytaniami, ze smutkiem i bezsilnością.
I wiem, że nie jestem w tym sama?

Nie jestem polityczką. Nie jestem historyczką. Nie mieszkam tam, gdzie toczy się ten koszmar – w Gazie czy w Izraelu.
Jestem „tylko” człowiekiem – kobietą, która idzie przez życie, która słucha, która czuje. Matką. Terapeutką. Wędrowniczką pomiędzy pustyniami, świątyniami i świętymi miejscami pamięci. I wiem głęboko w sobie, że coś tutaj bardzo nie gra.

Ten post nie jest wygodny.
Ani dla mnie, gdy go piszę. Ani dla wielu, którzy go przeczytają.

Ale milczenie nie jest już możliwe.
Bo milczenie – zwłaszcza wobec takiego cierpienia – staje się współudziałem.

To, co się dzieje w Gazie, to nie tylko wojna.

To głód.
To masowe wysiedlenia.
To burzenie domów, marzeń, dzieciństwa.
To jedno z największych otwartych więzień na świecie, które jest bombardowane raz za razem – a świat mówi: „To skomplikowane.”

Tak, to skomplikowane. Ale ludzkie cierpienie takie nie jest.
Żadne dziecko nie powinno dorastać pod bombami. Żadna matka nie powinna błagać o wodę.
Żaden naród nie powinien słyszeć: „Zbombardujemy was, a potem macie się wynieść. Może do namiotu. Może do innego kraju. Może donikąd.”

A właśnie to dzieje się dziś z rodzinami w Gazie.

A Hamas?

To pytanie słyszę często.
Powiem jasno: nie popieram terroryzmu. Nie popieram przemocy. Z żadnej strony. Ani Hamasu. Ani osadników. Ani żadnego rządu.

Ale przemoc nie bierze się znikąd.
Hamas powstał w 1987 roku – długo po tym, jak Izrael zajął większość terytorium Palestyny. Powstał z frustracji, rozpaczy i braku skutecznych pokojowych dróg. Czy to usprawiedliwia ich działania? Nie. Ale jeśli naprawdę chcemy zrozumieć całość, nie możemy zaczynać historii w momencie, który jest dla nas wygodny.

A teraz widzę coś jeszcze bardziej przerażającego…

Że istnieją potężne głosy – w polityce, mediach, w Waszyngtonie i Tel Awiwie – które nie tylko chcą pokonać Hamas, ale także opróżnić Gazę z jej mieszkańców.

Znów.

Tak jak po 1948 roku. Tak jak po 1967.
Kiedy rodziny musiały opuścić swoje domy z kluczami wciąż wiszącymi w drzwiach. Kiedy pokolenia z dnia na dzień stały się uchodźcami.(i znam take osoby ktore teraz mieszkaja w Jordanii i nie moga nawet przekroczyc granicy do Israelu, tam gdzie kiedys mieszkali…)

I pytam siebie:
Jak można uważać, że to jest w porządku?
Czy zaakceptowałbyś, gdyby to spotkało twoją rodzinę? Twoje dzieci?
Czy zaakceptowałabyś słowa:
„Zbombardujemy cię, a potem się wynieś. Gdziekolwiek. Może damy ci paszport. Powiemy ci, kiedy możesz jeść. Kiedy możesz mówić…”

Urodziłam się w Polsce – w czasach komunizmu. 

Wiem, co to znaczy, gdy wolność jest reglamentowana.
Gdy masz kartki na żywność – 100g masła, 100g mięsa – o ile w ogóle coś będzie w sklepie.
Gdy stoisz w kolejce godzinami, z nadzieją, że może coś jeszcze zostało.
Gdy mówienie prawdy jest ryzykowne.

Dlatego czuję to, co się teraz dzieje. Bo w jakimś sensie, w cieniu – przeżyłam już coś podobnego.

I wierzę – jako ktoś, kto był w Qumran, kto czuje się duchowo związany z Esseńczykami, kto podróżował przez Izrael, Palestynę, Jordanię i Egipt – że to nie jest tylko polityczne. To jest duchowe.

To jest test naszej ludzkiej natury.

Nie osądzam Izraelczyków.

Nie osądzam Palestyńczyków.
Nie obwiniam Amerykanów.

Ale trzymam przed światem lustro.
Bo jest różnica między byciem Żydem a byciem syjonistą.
Między obroną a zniszczeniem.
Między walką z Hamasem a zbiorowym karaniem.
Między bezpieczeństwem a okupacją.
Między traumą a zemstą.

I wierzę, że świat – a zwłaszcza wiele rządów – nie chce tej różnicy widzieć.

Nie mówię po to, by osądzać.

Mówię po to, by OBUDZIć.

By powiedzieć: musimy zadawać trudne pytania.
Musimy znaleźć miejsce na ból – po obu stronach.
Musimy przestać milczeć – nie z nienawiścią, lecz z prawdą.

Bo gdy wystarczająco dużo osób zabierze głos, zmiana stanie się możliwa.

I ja w to wierzę.

Wierzę, że możemy się obudzić. Zobaczyć się nawzajem.
Przestać wybierać stronę – i zacząć wybierać sprawiedliwość.

Dla wszystkich.

Do wszystkich, którzy cierpią, którzy zostali zapomniani, którzy płaczą, których głos został uciszony.

Nie mam wszystkich odpowiedzi.
Ale nie będę już udawać, że to się nie dzieje.
I nie będę dłużej milczeć.

Bo nasz GłOS jest początkiem wolności.
I wierzę, że potrafimy lepiej.
Jako ludzie.
Jako planeta.
Jako Jedność.

🤍

🇩🇪 Deutsch

Kein einfacher Blog. Aber ich kann nicht länger schweigen.

Ich habe das alles lange in mir getragen.
Ich saß mit meinen Fragen, meiner Traurigkeit und meiner Hilflosigkeit.
Und ich weiß, dass ich damit nicht allein bin?

Ich bin keine Politikerin. Keine Historikerin. Ich bin nicht dort vor Ort, wo der Horror in Gaza oder Israel geschieht.
Ich bin „nur“ ein Mensch – eine Frau, die auf dieser Erde wandert, die zuhört, die fühlt. Eine Mutter. Eine Therapeutin. Eine Reisende zwischen Wüsten, Tempeln und heiligen Orten des Erinnerns. Und ich weiß tief in mir: Etwas läuft hier ganz und gar falsch.

Dieser Beitrag ist nicht bequem.
Nicht für mich beim Schreiben. Und vielleicht auch nicht für dich beim Lesen.

Aber Schweigen ist keine Option mehr.
Denn Schweigen, besonders in so dunklen Zeiten, kann zu Mitverantwortung werden.

Was in Gaza passiert, ist nicht nur Krieg.

Es ist Hunger.
Es ist Vertreibung.
Es ist die Zerstörung von Häusern, Träumen, Kindheiten.
Es ist eines der größten Freiluftgefängnisse der Welt, das wieder und wieder bombardiert wird – während die Welt zusieht und sagt: „Es ist kompliziert.“

Ja, es ist kompliziert. Aber menschliches Leid ist es nicht.
Kein Kind sollte unter Bomben aufwachsen. Keine Mutter sollte um Wasser betteln müssen.
Kein Volk sollte hören: „Wir bombardieren euch – und danach geht ihr bitte woanders hin. Vielleicht in ein Zelt. Vielleicht in ein anderes Land. Vielleicht ins Nichts.“

Doch genau das geschieht gerade für viele Familien in Gaza.

Und was ist mit der Hamas?

Die Frage höre ich oft.
Klartext: Ich unterstütze keinen Terrorismus. Keine Gewalt. Egal von wem. Nicht von der Hamas. Nicht von Siedlern. Nicht von Staaten.

Aber Gewalt entsteht nicht aus dem Nichts.
Die Hamas wurde 1987 gegründet – lange nachdem Israel große Teile Palästinas übernommen hatte. Sie wuchs aus Frust, Hoffnungslosigkeit und gescheiterten Friedenswegen. Entschuldigt das ihre Taten? Nein. Aber wenn wir das ganze Bild verstehen wollen, dürfen wir die Geschichte nicht da beginnen, wo es uns am bequemsten ist.

Und nun sehe ich etwas noch Beängstigenderes…

Dass es mächtige Stimmen gibt – in der Politik, in den Medien, in Washington und Tel Aviv – die nicht nur Hamas besiegen, sondern Gaza entvölkern wollen.

Wieder einmal.

So wie 1948. So wie 1967.
Als Familien ihre Häuser verlassen mussten, mit dem Schlüssel noch in der Tür. Als Generationen über Nacht zu Geflüchteten wurden.(und ich kenne Palestinaenser die jetzt deswegen in Jordanien wohnen und duerfen nicht nach Israel reisen, wo sie einmal gewohnt haben…)

Und ich frage mich:
Wie kann man denken, dass das in Ordnung ist?
Würdest du das für deine Familie akzeptieren? Für deine Kinder?
Würdest du akzeptieren:
„Wir bombardieren euch – und dann geht ihr halt. Irgendwohin. Vielleicht geben wir euch einen Pass. Wir sagen euch, wann ihr essen könnt. Wann ihr sprechen dürft.“

Ich wurde in Polen geboren – im Kommunismus.

Ich weiß, wie es ist, wenn Freiheit rationiert wird.
Wenn du nur das bekommst, was auf deinem Versorgungsschein steht: 100 g Butter. 100 g Fleisch – falls überhaupt etwas da ist.
Wenn du stundenlang anstehst – nur in der Hoffnung, vielleicht noch etwas abzubekommen.
Wenn Reden gefährlich wird.

Deshalb fühle ich, was gerade passiert. Weil ich einen Hauch davon selbst erlebt habe.

Und ich glaube – als jemand, der in Qumran war, der sich den Essenern verbunden fühlt, der Israel, Palästina, Jordanien und Ägypten bereist hat – dass dies nicht nur politisch ist. Es ist auch spirituell.

Es ist ein Test für unsere Menschlichkeit.

Ich verurteile keine Israelis.

Ich verurteile keine Palästinenser.
Ich beschuldige keine Amerikaner.

Aber ich halte einen Spiegel vor.
Denn es gibt einen Unterschied zwischen Judentum und Zionismus.
Zwischen Selbstverteidigung und Zerstörung.
Zwischen Kampf gegen Hamas und kollektiver Bestrafung.
Zwischen Sicherheit und Besatzung.
Zwischen Trauma und Rache.

Und ich glaube, die Welt – viele Regierungen, viele Menschen – hat versäumt, genau diese Unterschiede zu sehen.

Ich spreche nicht, um zu urteilen.

Ich spreche, um AUFZUWACHEN.

Um zu sagen: Wir müssen hinsehen.
Wir müssen Platz schaffen für Schmerz – auf beiden Seiten.
Wir müssen aufhören zu schweigen – nicht mit Hass, sondern mit Wahrheit.

Denn wenn genug Menschen die Stimme erheben, wird Wandel möglich.

Und ich glaube daran.

Ich glaube an unsere Fähigkeit, aufzuwachen. Uns zu sehen.
Nicht Partei zu ergreifen – sondern Gerechtigkeit.

Für alle.

An alle, die leiden, die vergessen werden, die trauern, die stumm gemacht wurden.

Ich habe nicht alle Antworten.
Aber ich werde nicht mehr so tun, als passiere das hier nicht.
Und ich werde nicht länger schweigen.

Denn unsere STIMME ist der Beginn der Freiheit.
Und ich glaube daran, dass wir besser können – als Menschen.
Als Planet.
Als Eins.

🤍

🇬🇧 English

Not an easy post. But I dont want to stay silent anymore.

I’ve been holding this inside for a long time.
I’ve been sitting with my questions, my sadness and my helplessness.
And I know I’m not the only one?

I’m not a politician. I’m not a historian. I’m not there, on the ground, living the horror of what’s happening in Gaza or in Israel.
I am “just” a human — a woman who walks this Earth, who listens, who feels. A mother. A healer. A wanderer between deserts, temples, and sacred places of memory. And I know, in the deepest part of me, that something is not right.

This post is not comfortable.
Not for me to write, and probably not for many to read.

But silence is no longer an option.
Because silence, especially when things get this dark, can become complicity.

What is happening in Gaza is not just war.

It is starvation.
It is mass displacement.
It is the flattening of homes, dreams, childhoods.
It is one of the largest open-air prisons on Earth being bombed again and again, while the world watches and says, “It’s complicated.”

Yes. It is complicated. But human suffering is not.
No child should grow up under bombs. No mother should have to beg for water.
No people should be told: “We are going to bomb your land… and when we’re done, you’ll move elsewhere. Maybe to a tent. Maybe to another country. Maybe to nowhere.”

And yet — this is the reality many Palestinian families face right now.

But wait, what about Hamas?

That’s the question I hear often.
Let me be clear: I do not support terrorism. I do not support violence. No matter where it comes from. Not from Hamas. Not from settlers. Not from any government or group.

But violence doesn’t come from nowhere.
Hamas was born in 1987 — long after Israel had already taken over much of Palestinian land. It grew out of frustration, despair, and the failure of peaceful paths. Does that excuse it? No. But if we want to understand the full picture, we cannot just start the story at the part that makes us most angry.

What happens when people are caged for decades, displaced again and again, silenced, ignored, and told by the world that their lives matter less?
Some lose hope. Some turn to violence. Some resist. Some just survive.
But no one should have to live that way in the first place.

And now, I see something even more disturbing…

That there are powerful voices — in politics, in the media, in Washington and Tel Aviv — who don’t just want to defeat Hamas, but who want to empty Gaza.

To remove its people.

To take the land.

Again.

Just like after 1948. Just like after 1967.
When families were forced to leave their homes with the keys still hanging on the door. When generations became refugees overnight. (I know few Palestinians, who are living now in Jordan because of that… and they are NOT ALLOWED to cross to Isreal, where they were once living…)

And I ask myself:
How can anyone think this is okay?
Would you accept this for your family, your town, your children?
Would you be okay with someone bombing your home and then telling you:
“It’s fine. We’ll give you a tent. Or a camp. Or a new passport. And we’ll control what you eat, when you travel, when you speak…”

I was born in Poland, during communism.

I remember what it means when freedom is rationed.
When your food is limited to what’s on a state-issued card: 100g of meat, 100g of butter — if it’s even available.
When you queue in the cold, hoping you’ll get something before it’s gone.
When speaking your truth can get you punished.

So yes, I feel deeply what is happening. Because in some part of me, I’ve lived a shadow of it.

And I also believe — as someone who has walked in Qumran, who feels connected to the ancient Essenes, who has visited Israel, Palestine, Jordan, and Egypt — that this is not only a political issue. It is a spiritual one.

This is a test of our collective humanity.

I am not judging Israelis.

I am not judging Palestinians.
I am not blaming Americans.

But I am holding up a mirror.
Because there is a difference between being Jewish and being Zionist.
Between defending your people and destroying another.
Between fighting Hamas and starving two million civilians.
Between security and occupation.
Between trauma and revenge.

And I believe the world — including many governments and leaders — has failed to make that distinction.

I speak not to blame, but to AWAKEN.

To say: we must ask the hard questions.
We must hold space for both Israeli pain and Palestinian grief.
We must break the silence, not with hate — but with truth.

Because when enough voices rise, change becomes possible.

And I believe in that.

I believe in our capacity to wake up. To see each other.
To stop choosing sides, and start choosing justice.

For all.

To all who are suffering, forgotten, grieving, unheard.

I don’t have all the answers.
But I won’t pretend this isn’t happening.
And I won’t stay silent anymore.

Because our VOICE is the beginning of freedom.
And I believe we can — and must — do better.
As humans. As a planet. As one.

🤍

⸻

LOVE,

peace be with you,

Karolina